niedziela, 10 kwietnia 2016

Hubal i jego Oddział Wydzielony Wojska Polskiego 1939 - 1940

Jacek Sawicki 

Bellona 2015
Edipresse 2015 












 

Oddział Wydzielony Wojska Polskiego


     Symboliczny pierwszy tom (z sześćdziesięciu zapowiadanych przez wydawcę) publikacji „Polska Walcząca – Historia Polskiego Państwa Podziemnego” koncentruje się na działaniach majora Henryka Dobrzańskiego ps. Hubal. Książka ma dwudzielną strukturę: część pierwsza ukazuje losy Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego w latach 1939 – 1940, część druga przedstawia biogram majora Hubala. Tekst opracowania uzupełnia kilkadziesiąt fotografii obrazujących dzieje niezwykłego Oddziału i jego Dowódcy, miejsc upamiętnienia bohaterów i dokumentów wojskowych.
Autorem publikacji jest historyk, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz pracownik Instytutu Pamięci Narodowej, pan Jacek Sawicki. Specjalista w dziedzinie historii najnowszej jest także twórcą filmów o tematyce historycznej i społeczno – politycznej.
Jacek Sawicki przekazał czytelnikom porcję wiedzy o rodzącym się już we wrześniu 1939 roku Polskim Państwie Podziemnym, na które złożyło się wiele organizacji konspiracyjnych od Służby Zwycięstwu Polski, Tajnej Armii Polskiej, Tajnej Organizacji Wojskowej, Polskiej Organizacji Walki o Wolność do Związku Walki Zbrojnej – poprzednika Armii Krajowej. 

Hubalczycy w Gałkach Krzczonowskich w marcu 1940 r.
Hubalczycy w Gałkach Krzczonowskich w marcu 1940 r.
Hubalczycy w Gałkach Krzczonowskich w lutym1940 r.
Hubalczycy w Gałkach Krzczonowskich w lutym1940 r.















Major Henryk Dobrzański ps. Hubal


     Wojskowa kariera majora Henryka Dobrzańskiego miała swe źródła w Polskich Drużynach Strzeleckich, do których wstąpił jako piętnastoletni młodzieniec, kultywując rodzinne tradycje – był przecież wnukiem powstańca styczniowego a prawnukiem powstańca listopadowego. Siedemnastoletni Henryk Dobrzański przyjęty do Legionów Polskich walczył dzielnie o Niepodległą z II Brygadą Legionów w wojnie polsko – ukraińskiej, obronie Lwowa i wojnie polsko – bolszewickiej. W dwudziestoleciu międzywojennym rozwinęła się jego kariera sportowa – reprezentował Polskę na międzynarodowych konkursach hippicznych, których wielokrotnie był zwycięzcą.
We wrześniu 1939 roku major Henryk Dobrzański bronił Polski przed agresorami z zachodu i wschodu. Pozostał wierny żołnierskiej przysiędze i wraz z grupą prawie dwustu  podkomendnych kontynuował walkę o wolność Polski tworząc Oddział Wydzielony Wojska Polskiego. Wytrwał na straży honoru żołnierza polskiego całe dziewięć miesięcy, tyle, ile trwa spełnienie cudu życia. Poległ pod Anielinem ostatniego dnia kwietnia 1940 roku, a jego Oddział rozwiązano dwa miesiące później. Na pożegnalnej zbiórce jednostki majora Hubala stawiło się dwudziestu czterech ułanów.

Major Henryk Dobrzański - Wilno 1938 r.
Major Henryk Dobrzański - Wilno 1938 r.
Ciało majora Henryka Dobrzańskiego - 30 kwietnia 1940 r.
Ciało majora Henryka Dobrzańskiego - 30 kwietnia 1940 r.


















    Książka o majorze Hubalu przywołująca legendę „ostatnich sprawiedliwych” oddanych sprawie niepodległości Ojczyzny winna być lekturą dla młodych ludzi poszukujących autorytetów do naśladowania w naszych ułomnych czasach.

 Podkomendni majora Hubala napisali w komunikacie wydanym już po jego bohaterskiej śmierci:
Dla historii potrzebny jest dowód, że znalazł się w Polsce człowiek,… który honor żołnierza i Polaka cenił ponad życie



 * zdjęcia https://commons.wikimedia.org

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz